Even landen op het sweelinckplein Dordrecht
Gisteren was ik daar dan eindelijk, al bedacht ik me dit een aantal jaar geleden hier moet ik een keer zijn en nu was ik er met het wijkbakkie . Niet met een groot plan of programma, maar gewoon — om even te landen. Het was weer tijd voor het wijkbakkie. Twee uurtjes op een plek in de wijk zijn, kopje koffie erbij, en kijken wat er gebeurt. En wauw, wat gebeurt er dan soms veel.
Samen met buurtwerk en bewoners streken we neer. Geen haast, geen drukte. Alleen een tafel, stoelen, koffie en een open houding. Het mooie aan zo’n moment? Je hoeft het niet te forceren. De wijk doet mee op haar eigen tempo. Soms schuift iemand aan. Soms niet. En soms lijkt het even alsof je daar alleen bent — maar dan kijk je rond, en zie je: er is beweging. Er zijn mensen. Er zijn verhalen.
Een voorbijganger zwaait. Een buurvrouw komt nieuwsgierig dichterbij. Twee kinderen willen weten wat we doen( en hebben de ruimte van de koffie machine met mooie tekeningen gevuld. . En ineens ontstaat er iets. Een gesprekje, een glimlach, een idee voor een activiteit. Kleine dingen die je mist als je alleen maar langs zou lopen.
Wat ik steeds weer bijzonder vind: door gewoon aanwezig te zijn, hoor je meer. Zie je meer. Leer je de wijk opnieuw kennen, vanuit het zijn op het plein.
En er komt meer aan!
Op 7 juni komt het bewegend bos hierheen, hoera een start van verandering op dit plein, met oog op meer groen en warmte adaptatie in de wijk.
Dus ja, het was tof. Geen grote bijeenkomst, geen lange agenda. Maar wel echt contact. En misschien is dat wel precies wat de wijk nodig heeft — en wat wij nodig hebben van de wijk.
En dat sluit aan.
Om vanuit gedag zeggen ontmoeten mogelijk te maken.
