Column door Els Hauser
Het eten bij de vredesdialoogtafels, georganiseerd door Pax en de stichting Open Haard op maandag 22 september in de Zephyr was verrukkelijk.
Ik ben er heen gegaan en heb aan tafel het gesprek geleid met een dubbel gevoel. De afgelopen dagen heb ik heel veel haat over me heen gekregen naar aanleiding van enkele commentaren, die ik gaf op nieuwsberichten van Sylvana Simons over verkrachting. Ik heb me bij de berichtgeving over de rellen in Den Haag ingehouden. Bij het bericht over het doodschieten van de jongen van 15 jaar in Capelle aan den IJssel, schreef ik op social media het een goede zaak te vinden dat dit wordt onderzocht. Ik sloot af met de opmerking: "want het zal je kind, maar geweest zijn". Nu heb ik al meer dan honderd zeer onvriendelijke reacties gekregen en ik zat mezelf aan vredesdialoogtafel af te vragen waar we dit nog voor doen? Tegelijkertijd heb ik juist een gevoel van urgentie, dat het er nu juist op aankomt om dit te doen!
Aangenaam verrast
Bij mij aan tafel zaten twee Turkse vrouwen van in de dertig; één opgegroeid in Nederland en de ander nog maar vijf jaar geleden met haar man en twee kinderen gevlucht. Een derde Turkse vrouw van 54 zat ook bij ons aan tafel. Zij is huisvrouw, moeder van vijf volwassen kinderen en ook nog maar een paar jaar hier. Er was nog een Marokkaanse vrouw van in de dertig, vrijgezel en hier opgegroeid. En dan was er een man van 67 jaar met een Nederlandse afkomst, die deze week voor het eerst actief in gesprek is gegaan met tafelgenoten met een migratieachtergrond. Hij was aangenaam verrast.
Minder individualisme
We hebben samen een heel mooi gesprek gehad rond vragen wat vrede is, hoe je dat bereikt in jouw buurt, wat jouw eigen inzet en talenten zijn om dat te bewerkstelligen en wat je nodig hebt om dat ook echt uit te voeren. Daar kwamen antwoorden op als minder nadruk leggen op individualisme en zelfgenoegzaamheid en meer gemeenschapszin stimuleren. Oprechte aandacht voor de ander en weer ouderwets klaarstaan voor elkaar. Dat is gemakkelijker als je alleen maar tussen mensen leeft die allemaal op elkaar lijken (eigen volk), maar dat kan een uitdaging zijn als je tussen allemaal verschillende mensen zit. Dan moet je soms een drempel over en meer moeite doen. Maar als je daar de tijd voor wilt nemen en het geduld op kan brengen is het de moeite meer dan waard.
Positieve gevoelens
Ten slotte kwam er iemand van de stichting open haard bij ons aan tafel zitten om mee te praten. Op het moment dat iemand vroeg wat deze stichting nou eigenlijk allemaal doet, begon de man begon zijn uitleg met open hart. Met een open hart positieve gevoelens bij mensen bevorderen, positivisme verspreiden en verbindingen leggen tussen mensen. Mensen komen volgens hem voor 90 procent overeen en verschillen slechts 10 procent van elkaar. Als we elkaar op die 90 procent wel kunnen vinden, waarom zouden we elkaar dan om die 10 procent bestrijden?
Ik ben blij dat ik aangeschoven ben bij de vredesdialoogtafels gedaan! Het was een mooie avond en het heeft me ook weer een beetje kracht en licht gegeven om de moed niet te laten zakken mijn stem te laten horen.
